Schommel
Zo'n beetje elke maand is er ergens in de gemeente wel onvrede en onbegrip over een speeltuintje. De gemeente slaagt er maar niet in om een duidelijk beleid te voeren samen met inwoners. Enkele jaren geleden moest het ineens anders, iets met onderhoud en veiligheid en dat liep al flink mis omdat het nut en de noodzaak vaak niet aangetoond konden worden bij vervanging en verwijderen van speeltoestellen. Theorie en praktijk lagen ver uit elkaar en dat zorgde voor veel boosheid en verwarring. En dat is tot op vandaag niet veranderd. Deze week in de krant staat weer zo'n voorbeeld, nu in Reigerskamp. Het zijn elke keer maar een paar bewoners met bescheiden wensen voor een schommel en glijbaan in de buurt. Maar al die voorbeelden samen maken dat je gewoon van een mislukt beleid kan spreken en dan laat ik de financiële misrekeningen vanachter een bureau nog even buiten beschouwing. Een goede speelvoorziening in de buurt is essentieel voor de waardering van de leefomgeving en sociale cohesie en dat stijgt ver uit boven een soort beleidskader op papier. Maatwerk en inlevingsvermogen in het contact met de bewoners zijn essentiële bouwstenen voor draagvlak van gemeentebeleid. Als die schommel al niet kan, wat kan er dan wel goed gaan bij de gemeente? Zo hoor je dan van de buurt. En dat ondermijnt de geloofwaardigheid van gemeentebeleid en besluiten in de gemeenteraad.
Volgens mij zijn er twee mogelijke oplossingen. Of het hele beleid op de schop en opnieuw beginnen of elke keer een brandje blussen als inwoners aan de bel trekken als er weer iets in hun ogen onbegrijpelijks gebeurt. En tegenwoordig willen inwoners niet meer kiezen tussen A en B, maar eerst zelf bepalen wat A en B nu zijn.