Participatie
Zonder al te veel grote inspanningen kun je als inwoner elk bouwproces met zeker twee jaar vertragen. Dat bleek deze week bij de behandelingen van het kindcentrum Harmonieplein en het burgerinitiatief Atlantische Buurt. Let wel, geen enkel probleem met inwoners, die opkomen voor hun eigen leefomgeving. Maar het is een constatering dat het schietlood helemaal ligt bij participatie en draagvlak en niet bij daadkracht en besluitvaardigheid en daar zijn meer voorbeelden van. Het handigste is om net na de informatieronde bij een project als inspreker te roepen dat je niet wordt gehoord. Kijk dan heel boos naar de wethouder en lispel ook nog iets over verkiezingen. Het resultaat is klotsende oksels, knikkende knieën en slapeloze nachten bij raadsleden en op zijn minst weer een ronde inspraak. Dan is er de constatering dat het toch allemaal wel constructief is verlopen, maar maak dan wel de gang naar de bestuursrechter. En dan zijn we zeker twee jaar verder met een uitgekleed plan door de compromissen. En dat is zeker niet erg, maar als politiek moet je dat wel duidelijk maken als je roept dat er zoveel woningen snel nodig zijn. Ja, maar niet in Stichtse Vecht. Elk project moet een disclaimer krijgen: Hou er rekening mee dat vanwege vergaande participatie de realisering fors langer kan duren. Dan ben je duidelijk naar projectontwikkelaars en woningzoekenden. Het verzoek aan alle fracties is dus om bij het schrijven van het verkiezingsprogramma niet hoog van de toren te blazen als het gaat om bouwen van (sociale huur)woningen, maar duidelijk te maken dat de belangen van de huidige inwoners zeer zwaar wegen. Een geruststellende gedachte voor de inwoners, minder leuk voor woningzoekenden. Of wacht, kan dat ook dezelfde groep zijn?