Laura van Dolron raakt haar publiek
Voor het eerst
Door Dries van Dijk
DE MEERN > Het was wennen voor het publiek, de artiest en voor de mensen van Podium Hoge Woerd (PHW). Van de 229 stoelen mochten er 70 worden bezet en het was even een doolhof te zoeken naar de beschikbare plaats.
De weg naar rij 1, stoel 1 is lang en ongebruikelijk. En dat geldt voor iedere zetel. Een ticket bemachtigen met een overzicht van de c-maatregelen gaat soepel via de podiumsite. Met een link naar 'Testenvoortoegang' op de testlocatie Westkanaaldijk 18 in Maarssen. Daar kom je via een flinke omweg onder het spoor door. Je moet er wat voor over hebben, voor het bijwonen van een voorstelling. Voor de oude industriehal duikelt een net geteste jonge vrouw in slow motion over het stuur van haar racefiets. Het voorwiel steekt halverwege in de gleuf van de oude weegbrug, het achterwiel staat recht omhoog. Ze heeft haar knie licht gekneusd, het voorwiel is recht gebleven.
Er zijn twee teststraten met relaxt publiek, dat, naar links en naar rechts afbuigend naar de testhokjes gaat. De dame in plastic schuift een lange wattenstok in je schone rechterneusgat. Na anderhalf uur een negatieve uitslag: we mogen gaan!
Ruim voor de voorstelling gaat bij PHW de decodering in omgekeerde volgorde. Eerst je test QR-code scannen, dan je ticket, gelukkig neemt de kassamedewerkster genoegen met de bevestigingse-mail: QR-code is ‘geblurd’. Stoel 1 staat klaar met de wens: ‘Veel plezier!’
Laura beweegt al op muziek op het toneel naast een grote kist met strik en een tafel met een glas water en ze aanschouwt het binnenkomende publiek. De zaal lijkt op koeien die in het voorjaar losgelaten worden in de wei. De rust keert weer in de kudde, wanneer Laura zichtbaar geniet van deze eerste voorstelling met ‘echt publiek.’
Een prachtige voorstelling, waarin Laura van Dolron trefzeker de vreugdevolle dankbaarheid van het publiek omarmt en stralend met humor het leven in laagjes afpelt en zich in alle rust in de schoot van het publiek vleit. Juist door de onnadrukkelijke en intense vorm van levensbeschouwing schenkt Laura naast plezier ook verantwoordelijkheid. Dat is ook nadrukkuluk! Onnadrukkelijk breekt Laura de muren van het theater af, haalt het leven van buiten naar binnen en bouwt met het publiek het toneel weer op. Met beschouwingen over het huwelijk, over bewoners van een TBS-kliniek, over psychisch zieken en een ex-verslaafde, die letterlijk met haar op het toneel zat. Ze wijst op het grote belang van rolmodellen voor de vrouw. ‘Mannen hebben er veel meer!’
Ze is echt theater, ze is echt leven. De ‘Nieuwe Laura’ mag er zijn. Na afloop zegt zij er zelf over: ‘Dit overtrof alles!’
Bezoeker Hanna kreeg haar ticket voor haar verjaardag van partner Anne: ‘Bijzonder mooi! We hadden een prachtavond. Wat een sterke vrouw!' Anne knikt instemmend.