Dansen: oudste vorm van communicatie
Zingende Beelden
Profs en amateurs
Door Dries van Dijk
LEIDSCHE RIJN > Voor Minke Elisa Brands zou elk versteend beeld een stilstaande danser of verstilde dansscene kunnen zijn. ‘Met dans wil ik dynamiek in de samenleving brengen.’ Dans Atelier 42 is een kweekvijver voor nieuw danstalent. Klassiek Ballet, moderne dans; 'Dans is de oudste vorm van communicatie.’
Seizoenen in het Máximapark komen in de lente in een fikse stroomversnelling van kunst en publieke belangstelling, al 10 jaar door Cultuur19. De Zingende Beelden komen in beweging. Dans, muziek en geluid golven van beeld tot beeld; de paden worden de kunstaderen van het park.
Dans Atelier 42, vanaf 2012, was ‘in residence’ bij Zingende Beelden in 2015/17. Uitgenodigd door Cultuur19 maakten zij een dansend verhaal met rode draad bij de zeven beelden. Met profs en amateurdansers uit de wijk. ‘Een uitdaging aan het publiek om van beeld tot beeld het verhaal te volgen, je wil het einde weten en ‘danst mee’ door de hele wandeling te maken. De verwachting was 600 mensen, maar het dubbele aantal kwam.’ Ze knikt: ‘Nu is er per beeld een verhaal. Meer een festival. Het blijft mooi, maar de verbindende factor ontbreekt jammer genoeg.’
Het project Zingende Beelden is dit jaar gefilmd en wordt deze maand 'gestroomd’ door videobeelden. Van ‘Zonder Titel’ tot ‘Wood Chapel’. Van Dans Atelier 42 tot Amadeus Lyceum. Charlie Feld schoot de films. Beeld ‘Zonder Titel’: de leerlingen van Amadeus ontroeren, musiceren vol zelfvertrouwen en dansen met springerige bewegingen, gefilterd door gedragen spaanplaten en doorzichtige golfplaten. Daarmee beschermen ze het getormenteerde, vaak beschadigde, beeld van Rob Voerman onder grijze wolken, winderig fluitenkruid, boterbloemen en doorrazende treinen naar Utrecht en Vleuten. Het ligt voor de hand: beschutten.
Wood Chapel biedt zelf beschutting. Een beeldend, luchtig verhaal, gezongen, gedanst en gemusiceerd, vindt daar onderdak en podium onder regisseur, danser en choreografe Minke. T-Tijd lees je als ‘theetijd’. De dansende jonge ‘dochter’, Anastasia Kostner, moet koffiedrinken als opvoeding, maar drinkt liever thee. Haar ‘moeder’, operazangeres Mette Roseboom, zingt in deze mini-opera de Duitse 'Koffiecantate' van Bach en 'L’enfant et les Sortileges' van Ravel met Franse, Chinese en Engelse tekst, omgezet in eigen Nederlands door Minke. Pauline Bergman maakte onder andere de levensgrote luchtige kop en schotel, rond de heupen van de leerlingen van Dans Atelier 42. Dansdocent Anneroos Rijsdijk zag de muziekpartituur en pakte haar lang vergeten dwarsfluit weer ter hand en speelt, met Timen de Bruijne op cello, de muziek. Via de heerlijke, ruimtelijke luchtigheid rimpelt de boodschap omhoog: je bent goed zoals je bent, ook al wil je alleen maar T.
Zie site Zingende Beelden. Voorstelling boeken? Info@dansatelier42.nl.