Langs de lijn bij FC Breukelen - Energie

BREUKELEN > Toen ik begon met mijn column vertelde ik met trots dat FC Breukelen 30 teams had, waarvan 22 jeugdteams. Afgelopen week keek in de app van Voetbal.nl en zag tot mijn verbazing dat er een nieuw team tussen stond. Het 23e jeugdteam van FC Breukelen is gemaakt: de JO8-4. Ik besloot om dit weekend deze jongens op te gaan zoeken, want naar zo’n nieuw team ben ik wel benieuwd.

Het is zaterdag 8 februari om 8:15 als ik door de poorten van FC Breukelen loop. Vandaag om 9:00 speelt de JO8-4 hun vierde officiële KNVB-wedstrijd tegen Desto JO8-5. Ik ben er vroeg bij, want van te laat komen heb ik vorige week wel geleerd. Stiekem heb ik al gekeken wie de leider is van de JO8-4 en ook bij hem kan ik niet te laat komen.

De leider van deze jongens is Maikel Goossens. Nu denkt u misschien: Hey, die naam komt mij bekend voor, maar waarvan ook alweer? Er zijn namelijk weinig mensen die hem Maikel noemen. Meestal hoort u zijn bijnaam: Goofy. Nu gaat er natuurlijk meteen bij u een belletje rinkelen en denkt u: Aaaah Goofy, daar heb ik nog mee gevoetbald. Dat klopt, die jongen loopt al zo lang mee dat iedereen met hem heeft gevoetbald. Mijn vader heeft nog met hem gevoetbald, ik heb nog met hem gevoetbald, ik denk zelfs dat mijn zoon later nog met hem gaat voetballen.

Maikel is iemand die nooit zal stoppen met voetballen. Ik denk dat hij pas gaat stoppen als ze voetbal in Nederland illegaal gaan maken. En vandaag mag ik met hem meekijken bij de JO8-4 waar niet geheel toevallig ook zijn zoontje in speelt. Ik denk dat die ook niet kan wachten tot ze samen kunnen voetballen.

Bij kleedkamer 7 wacht ik netjes tot het team klaar is. Er komen wel 30 mensen uit de kleedkamer; spelers, ouders en opa’s en oma’s. Maar daar is hij dan eindelijk: Maikel Goossens samen met zijn zoon in een keeperoutfit. Ik kijk verbaasd en krijg te horen dat zijn zoontje met zijn voet tussen de spaken van de fiets is gekomen. Gelukkig kan je dan altijd nog keepen.

We lopen richting het veld en daar ontmoet ik de rest van de staf. De coach is Oscar van der Meijden en de trainer is Peter de Graaf. Peter is ook de schoonvader van Maikel en dus de opa van de keeper. Zelf heeft hij tot zijn 50e gevoetbald, ook in de selectie van VV Maarssen. Een echte voetbalfamilie dus. De andere trainer is Nick van Nieuwkerk, speler van het eerste.

De wedstrijd begint (gefloten door Maikel zelf) en de jongens gaan er meteen fel in. Ik heb het al vaker gezegd, maar dit voetbal blijf ik toch echt heel leuk vinden. Het plezier van die kinderen, maar ook de ouders die daar weer allemaal stralend naar hun kroost staan te kijken is fantastisch. Helaas komt FC Breukelen met 1-0 achter, maar ze blijven keihard voetballen.

Even later volgt de gelijkmaker en de jongens zijn blij, maar niet door het dolle heen. Ze weten dat het pas 1-1 is en ze nog een keer moeten scoren om pas echt heel hard te mogen juichen. Gelukkig gebeurt dat ook, het wordt 2-1 en ik heb kippenvel als ik zie dat de jongens elkaar in de armen vliegen. Wat is dit prachtig om te zien.

Een wedstrijd bij deze jongens bestaat uit 4 keer 10 minuten. Als het voor de tweede keer rust is, wordt er limonade geschonken. Ik zie de tegenstander rustig wat drinken en ze luisteren naar hun coach. Bij FC Breukelen zie ik het tegenovergestelde. Het drinken wordt achterovergeslagen en de jongens pakken de bal en gaan met elkaar een balletje trappen. Rennend en joelend vliegen ze over het veld. Het is mooi om te zien hoeveel energie ze hebben. Ik vraag mij af of 40 minuten voetballen niet te weinig is voor deze jongens. Volgens mij zouden ze makkelijk 90 minuten vol kunnen houden.

De zoon van Maikel trekt ondertussen zijn keepershandschoenen uit. “Kan je niet meer?” wordt er gevraagd. “Ik ga voetballen, mijn pijn is weg” zegt hij. Dat zijn de echte voetballers, van wie zou hij dat nou hebben. Als ze weer beginnen hebben ze gelukkig nog genoeg energie over om weer serieus te voetballen. Er wordt netjes samengespeeld en geluisterd naar elkaar. Er lopen veel goede voetballers in het team, soms heb je gewoon een hele goede lichting. Als deze jongens bij elkaar blijven voetballen dan is dit zo’n lichting.

Het wordt even later 3-1 en de jongens zijn weer door het dolle. Maar vijf minuten voor tijd wordt het toch 3-2 en is het weer spannend. De jongens blijven keihard werken om geen doelpunt tegen te krijgen en dat lukt. Even later fluit Maikel af en de jongens zijn blij maar ook meteen druk met iets anders. Want wat is de volgorde van penalty’s nemen? Wie mag eerst? En wie mag als laatste? Heerlijk om te zien wat een energie er bij die kinderen loskomt op het voetbalveld. Ik heb weer de hele ochtend met een big smile toegekeken.

Tot volgende week!
Nick Hoogveldt